Mijn verhalen

---

Teksten geschreven bij de Schrijftafel op 9 juli 2024:

Het thema vandaag is 'Anders'.

1. A N D E R S als in een naamgedicht

A ndere
N aam
D oor
E r een andere
R ol en R ede aan te geven
S tilte!

2. R E D E en A N D E R S

REDE leidt heden ten dage vaker tot redeloos.
Of is het een uiting van radeloos?
Dat laatste is eerder de reden waar we nu zijn uitgekomen.

Heb oog voor je eigen redeloos om zonder LOOS - er was eens een meisje loos - tot rede te komen.
Dat is de kunst van het leven.
ANDERS eindigen we in hopeloos.

3. De H E M E L en A N D E R S

Weet je niet zeker of er een hemel is?

ANDERS!

De HEMEL is vast anders dan je in je aardse bestaan voorstelt.
Om het anders te ontdekken, zul je moeten hemelen.

Maar ojee, alles op z'n tijd.
Anders kan ik nu niet schrijven en café au lait tot mij nemen.

Nee, de hemel is heel anders.
Of ie er is die hemel weten we niet.

Nu even iets anders.
Is de aarde plat?
Dat weet ik pas als ik hemel, van de aarde val,
in de armen van de engelen in de hemel.

4. A N D E R S in een dubbele spiraal

Zie hier het originele gedicht in spiraalvorm.

Hoe maak ik schrijven anders? Door spiraalschrijven. Alleen geschikt voor mensen die niet snel draaierig worden. En hoe kun je spiraalschrijven als je linkshandig bent? Ik word een beetje draaierig bij de gedachte van linkshandig schrijven in spiralen. Gelukkig beperken de consumpties zich hier tot koffie en thee. Schrijven met een pilletje op zou een opgave worden. Maar nu alle gekheid op een stokkie. Ook nuchter is het inmiddels een hele opgaaf. Het doet me denken aan het kinderspelletje 'heel hard rondraaien'. Ik mag hopen dat het nieuws niet wordt voorgelezen van een spiralige autocue. Moet je dan als kijker ook meedraaien? ...

---

Teksten geschreven bij de Schrijftafel op 10 juni 2024:

Een zogenaamd Stiftgedicht van mijn hand op basis van het gedicht 'Er moeten mensen zijn' van Toon Hermans:

Er moeten mensen zijn
die zonnen aansteken,

die zomervliegers oplaten

Er moeten mensen zijn
die aan de uitgang van het kerkhof
mondharmonica spelen.

om sterren op te hangen
Die lente maken
van
licht.

die ons verwarmen

Bij dat soort mensen wil ik horen
Die in de regen BLIJVEN dansen

Er moeten mensen zijn
die
in grote witte letters
LIEFDE verven
ik hou van jou

Ja,
met tranen
als het daglicht binnenkomt

Weet je,
er moeten mensen zijn,
die zich kinderlijk verbazen
over mooiigheid
Ze roepen van de daken
dat er liefde is
eerst het hart
en dan het verstand
omdat ze
in het leven opgaan
en vallen
en OPSTAAN

Bij dát soort mensen wil ik horen
die in de regen BLIJVEN dansen
de muziek gaat DOOR

Een eigen compositie geïnspireerd op basis van het gedicht 'Mogelijkheden' van Wisława Szymborska:

LIEF LIEVER LIEFST

Wat wil jij liever?

Ik heb Lief
Wie Liever is dan Lief.
Die is voor mij het Liefst.

Is er Liever dan Liefst?
Jazeker, Lieverds van mij!

Het leven is LiefLieverLiefst.
Het leven hierna is StoutStouterStoutst.

Wat heb jij Liever?
Ik hou me 't Liefst vast aan het leven.
StoutStouterStoutst kan altijd nog,
Komt vanzelf.

Teksten geschreven bij de Schrijftafel op 13 mei 2024:

Thema 'De zon'

De zon is ons centrale punt.

Overdag kunnen we ons oriënteren waar we zijn. Zo ging dat duizenden jaren, op zee. Met een zichtbare zon weliswaar.

Nu beschikken we over gps (go pleasant sun), dag en nacht. Best wel saai. Het moeite doen is weg.

De zon is een cirkel en overal zichtbaar op aarde.
Heeft de rondheid van de zon ons misschien geïnspireerd tot het creëren van het wiel? Wie weet!

Nu rijden we in experimentele auto's die uitgerust zijn met zonnepanelen.
Een replica van de zonnewagen van Helios.

Binnenkort zijn we geen 'king of the road' meer, maar 'god of the road'.
Zo blijven de goden wel springlevend.

Gekozen voorwerpen van een blad: een bloem, wijnkurk, een appel:

Ik voel me als een bloeiende bloem. Een knop gaat open. Kleuren en vormen verschijnen, door warmte en licht.

Contacten, boeken, schilderen, allemaal bronnen die me vormen naar wie ik nu ben en ga worden.

Een bloem verwelkt toch? Geen nood! Een nieuwe knop is reeds in het verschiet.
Dat is de aard van onze natuur.
Wat een verlies lijkt te zijn, is voor mij een opening naar nieuwe kansen.

By the way!
De kurk kan eruit. Nu niet hoor. Ik heb graag een appeltje voor de dorst.

Thema 'Lichter leven' + gekozen voorwerpen van hetzelfde blad: een munt, meloenpit, een appel, stukje chocolade:

Als het kwartje valt, maakt dat 't leven heerlijk lichter, wel te verstaan verlucht met licht.
Soms zit een vraag verborgen in een pit, niet zichtbaar in de aarde, gevoed met voldoende water.

Lichter leven!
Een appeltje voor de dorst.
En chocolade als dagelijkse gastronomie.

Afsluiting met een elfje van mijn hand:
Schrijven
is kunst
Om te smullen
Daarvoor heb ik chocolade
mmmmm

Teksten geschreven bij de Schrijftafel op 8 april 2024: drie 'Sleutel'-verhalen:

Nr. 11 in D-mineur

Ik moest wel even denken wat ik op de afbeelding zag.
Een dirigente? Nee, een violiste!

Zij brengt in het donker een ode aan de sterren. Nu hoor ik haar ook spelen, Mílena Dvuřácká. Waarom nu juist deze componist? Geen idee.

Muziek hoor ik soms in stilte. Het is een compositie voor solo-viool, nr. 11 in D-mineur: Eine Ode an die Sterne über der Moldau.

De sleutel van de kamer van Blauwbaard

Wie wil nou niet de geheimzinnige kamer van Blauwbaard betreden? Als je hem al kent.

Enerzijds wil ik het wel, anderzijds toch weer niet.
Ook al zou ik over de juiste sleutel beschikken, dan weet ik niet of ik perse naar binnen wil.

De verleiding om het kwaad te betreden kan ik weerstaan. Of toch niet?

Zal ik me dan maar bij verleidingen beperken tot het plukken van die bekende appel uit 't paradijs?
Deze verleiding is ons allemaal meer dan bekend sinds mensenheugenis.
Blauwbaard is daarentegen niet zo bekend. En onbekend maakt immers onbemind.

Een haiku bij het thema 'Sleutel' van vandaag:
SLEUTEL tot inzicht
is het doel in m'n leven
het overkomt mij soms

Tekst geschreven bij de Schrijftafel op 4 maart 2024: een zelf verzonnen sprookje:

Er was eens een wijze man die heel veel wist én erg nieuwsgierig van aard was.

Tijdens een lentewandeling in het bos - met op veldjes tussen de bomen volop bloeiende krokussen en overal kwetterende vogels - kwam de wijze man een geest tegen.

De wijze man: Geest, vertel mij eens wie jij bent en wat jij doet?

De geest: Oh wijze man, jij wilt altijd alles weten. Ik weet niets, ik ben wie ik ben. Ik ben als een bloeiende toverhazelaar in januari. Stel geen vragen aan de natuur. Die is zoals ze is.

De wijze man: Geest, vertel mij dan waar jij woont?

De geest: Oh wijze man, jij wilt altijd alles weten. Ik woon nergens, ik ben overal. Ik ben als de wind. Stel geen vragen aan de natuur. Die is zoals ze is.

De wijze man: Ja maar, Geest?

De geest: Geen Ja maar, geen gemaar. Je stelt je domme vragen maar aan de maretak.

En weg was de geest.

---

Tekst geschreven voor de Groene Gids 2024 1 op 19 januari 2024:

DE WINTER KENT MEERDERE GEZICHTEN

Kale bomen
Bij winter denk ik heel snel aan kale bomen.
Het beeld daarvan vind ik geweldig door de kale takken die als geheel een boom zijn karakteristieke vorm geven. En hier zie je een samenspel van twee bomen die zich aan elkaar hebben aangepast tot één geheel.

Sneeuw
De Winter verbind ik ook met sneeuw. Een fenomeen dat in Nederland door de jaren minder is geworden.
Ik kan me als kind de winter van 1963 in Z-Limburg heel goed herinneren. Er lag een dik pak sneeuw en er heerste een langdurige kou.
De extreme sneeuw(wallen) in Groningen in januari 1979 kan ik me als eerstejaars aan de RUG als de dag van gisteren voor de geest halen. De voorafgaande witte kerstperiode in Z-Limburg kende nachten van -18C.

De winter in onze contreien levert mooie witte landschappen met schaatspret op.

In het verlengde daarvan kun je aan de Elfstedentocht denken. Die werd 't laatst in 1997 verreden.

De dood en de schoonheid
De winter haalt tot slot de volgende beelden bij mij naar boven.

Zoals in 2009 toen koude winterdagen de vijver in mijn tuin lieten dichtvriezen.
Hoewel ik de ijslaag meerdere keren kapotgeslagen had, was het resultaat van de vorst ijzingwekkend.
De ene na de andere dooie kikker kon ik eruit vissen. Een vies en afzichtelijk karwei. De tuin werd een kikkerkerkhof.
Eén kikker heb ik op beeld gezet: donkerzwart liggend op de sneeuw. Ik krijg er nog de rillingen van. Dit is de winter die de dood brengt.

De winter heeft voor mij gelukkig ook een ander en vriendelijk gezicht, een van schoonheid door het wit van de sneeuw in contrast met boomtakken, een boomstam en een kaardebol.

---

Beeldverhaal samengesteld voor de Stichting De Fangmanweg op 2 juni 2023:

Excursie naar de Joodse begraafplaats in 's Heerenberg op 11 mei 2023

---

Mijn reactie op het NRC-artikel van 1 december op 4 december 2022 verstuurd:

Verzetsmuseum slaat door in de zucht naar relativering

Onlangs zag ik op het achtuurjournaal een item over de nieuwe expositie in het Verzetsmuseum.
Ik meen dat Hannie Schaft en Ruehl daar als 'duoverhaal' werden getoond. Of de geschiedenis hierdoor 'grijs geredeneerd' is, weet ik niet.

Eén ding weet ik wel.

Laat beulen zichtbaar zijn.

Zet alle rotzakken in beeld naast de mensen die door hen gefolterd en vermoord zijn.
Maak zichtbaar dat de ene mens de ander iets vreselijks heeft aangedaan. Met alle gevolgen vandien voor nabestaanden.

Mijn oom die vanuit de Weteringschans in oktober 1943 in de duinen bij Bloemendaal is vermoord door de bezetter, is beslist niet zachtzinnig verhoord.
Ik wil weten wie hem heeft verhoord en doodgeschoten.

De daders leven niet meer. Maar ik zou ze willen vragen: Besef je wat je families hebt aangedaan?

Daar heb je namen en foto's bij nodig.

Mijn neef was na de oorlog als jongen aanwezig bij de herbegrafenis. Zijn vader was een held. Maar hij vertelde dat ie daar niks aan had. Hij wilde zijn vader terug. Zijn zuster vertelde dat ze boos was op haar vader want hij had geen keuze voor haar gemaakt.

't Kwaad is uiterlijk gelijk aan ons. Daar zit voor mij het ongemak.

De waarheidscommissie van Tutu was een gouden vondst om daders van de apartheid een gezicht te geven. Vertel de nabestaanden maar waarom je hebt gemoord!

De confrontatie is dé weg om het kwaad te bestrijden. Als het Verzetsmuseum met het 'duoverhaal' dat beeldend beoogt, is een stap naar heling gezet.

Joost van Meeteren

---

Tekst geschreven voor de Stichting De Fangmanweg op 13 mei 2022:

Excursie naar de Algemene Begraafplaats in Herwijnen op 12 mei 2022

---

Tekst geschreven voor de Groene Gids 2022 1 op 13 januari 2022:

Mijn natuurbelevenissen in 2021 in beeld

Op 19 juni hadden we eindelijk weer een IVN-excursie. Deze was georganiseerd door de gidsen Roel en Christ.
We waren met een groot gezelschap. De excursie was op De Groene Grens in het Binnenveld.
Op afstand had ik tijdens het 'corona-fietsen' het natuurgebied wel vaker gezien maar nooit nader bekeken.
Voor wie er nog nooit is geweest, ik vind het echt de moeite waard.
Het was voor mij een mooie gelegenheid om mijn camera weer op te pakken en ongedwongen mensen te zien.
Dit beeld was zo ongeveer het eerste wat voor mijn lens kwam in 2021:

In de zomer van 2021 heb ik ook weer de nodige bloemen in eigen tuin gefotografeerd. Lekker dichtbij en corona-proof.

Op 31 augustus hadden we met de fotowerkgroep van IVN Ede een avond in de Jufferswaard.

Tot slot hadden we op 17 oktober de IVN-excursie in het Renkums Beekdal onder leiding van Hans en Jeltje.

En toen waren mijn beeld-natuurbelevenissen in 2021 voorbij, in een bewogen jaar.
Hopelijk brengt 2022 ons het nodige natuurvertier in clubverband. Dat we samen kunnen beleven.

---

Beeldverhaal samengesteld voor Fietsmaatjes Gelderse Vallei op 30 november 2019:

Fietstocht met fietsMAATJES over het Kazerneterrein en de hei en door Ede op 29 november 2019

---

Beeldverhaal samengesteld voor Fietsmaatjes Gelderse Vallei op 24 oktober 2019:

Fietstocht met fietsMAATJES door Bennekom en omgeving op 24 oktober 2019

---

Tekst geschreven in januari 2019:

Wat maakt fotografie tot fotografie voor mij?

---

Mijn lezersreactie op boekrecensie van 7 mei 2010 in NRC, gepubliceerd op 14 mei 2010:

Zie Hoe WO II zich bemoeide met kleine luiden bij de Grebbelinie van 7 mei 2010 en Oorlog in de achtertuin van 14 mei 2010.

Menno Steketee noemt in zijn recensie (Boeken, 07.05.10) van Oorlog in je achtertuin majoor Sas een tragische figuur. Tragisch is dat de Nederlandse politiek toentertijd geen oog had voor de ernst van de informatie van Sas over een aanstaande Duitse aanval op Nederland.

Binnen de toenmalige Nederlandse militaire inlichtingendienst GSIIIa waren er wel degelijk mensen die Sas’ inlichtingen serieus namen. Maar de Nederlandse politiek van neutraliteit stond op gespannen voet met dit soort waarschuwingen.

De aanloop naar de Amerikaanse aanval op Irak laat een frappante gelijkenis zien, namelijk de neiging van de politiek om informatie uit inlichtingenwerk naar eigen smaak te interpreteren ofwel te negeren.

In de recensie wordt de reputatie van Hans Oster wel erg gemakkelijk in twijfel getrokken, omdat hij Sas niet zou hebben verteld over de werkelijke Duitse intenties achter de aanval op Nederland. Hoe weet Steketee dat zo zeker?

Tot slot stelt Steketee dat de meidagen, als Den Haag Sas had geloofd, ‘hooguit meiweken’ waren geworden. Lijkt mij een zinloze gedachtengang. Sas werd niet geloofd, althans niet door de politiek. Dat is een politieke tragedie van jewelste.

Joost van Meeteren

Opmerking: Na de oorlog vond de Britse inlichtingendienst in het verslagen Duitsland documenten waarin de steeds uitgestelde aanvalsdata van het Duitse leger op Nederland stonden vermeld, precies die data die majoor Sas aan Den Haag had gemeld voor de inval op 10 mei 1940.
In 1940 - na de Duitse veldtocht op Nederland, België en Frankrijk - wilde de SIS (= MI6) Sas graag bij hun dienst inlijven.
De Britten hadden wel oog voor het gedegen inlichtingenwerk van Sas in Duitsland.

---

Mijn 1e opstel, 9 jaar oud:

Joost

Dieren vriend

Er waren een mevrouw en een meneer, ze hadden de
kachel aan
Maar over een tijdje werd de mevrouw beetje beroert
Dat kwam dat de kachel aan was
De schoorsteen was niet gekontoleert

Dat was er dom van die mensen
Dus de mevrouw ging naar boven, en ging op
bed liggen
Maar over een tijdje kwam de hond binnen, in die kamer
waar die mevrouw lag te slapen
De hond rukte en rukte en op een werd de
mevrouw wakker
Ze wist niet wat ze zag, maar over een tijd je
wist ze het wel
De hond hat het gemerkt dat er een steen-
koolvergiftiging was
Dus de mevrouw ging met de hond de trap af
De hond krabben tegen de deur, maar de mevrouw
viel neer maar het raam was open en de deur
ook de deur, dus de mevrouw kwam bij en ze gingen
zo mogelijk er uit

4e klas lagere school, eind oktober 1966